του Joe Wildthing
OK, αυτή τη φορά ο αρχισυντάκτης θα με σκοτώσει, έχω αργήσει χαρακτηριστικά. Αλλά ο πολυμήχανος Mister Wildthing έχει πάντα άσους στο μανίκι του!
THE JUMPIN’ BONES – Marrow:
Η επιστροφή των Blues Meanies συν τον έμπειρο Σπύρο Γαβαλά να δίνει το σωστό groove στα τύμπανα και τα πιατίνια δείχνει μια πολύ πιο εκλεπτυσμένη και εξελιγμένη μουσικά φάση της Αθηναϊκής παρέας. Το αποτέλεσμα της δουλειάς τους που παρουσιάζουν στο “Marrow” ως Jumpin’ Bones πια είναι απρόσμενα εξαιρετικό για νέα ελληνική μπάντα. Γράφουν υλικό που στέκεται δίπλα στις τωρινές επιρροές τους αξιοπρεπέστατα – και δε μιλάμε για hard blues απόπειρες ή garage – εύκολα πράγματα δηλαδή – αλλά για βρετανικό blues rock των 60’s και bluesy pub rock των 70’s – το “Τ.Ι.Ν.Α. Boogie” νομίζει κανείς ότι είναι outtake από δίσκο των Nine Below Zero! H επίδοση του Ορέστη Τσικούρη στη blues harp και τα φωνητικά σε σημεία εντυπωσιάζει, οπότε αν και η δουλειά μου είναι να γράφω κριτικές, να κάνω μια πρόταση ως παλαιότατη καραβάνα στην άμετρη blues-οφιλία; Να αρχίσουμε να λειώνουμε στο παίξιμο βινύλια Chicago blues για να μπούμε στο κλίμα των πάλαι ποτέ κακόφημων στεκιών του south side. Άλλωστε η Αγία Τετράς (Korner, Mayall, Davies, Bond) και τα λοιπά παλικάρια που φέρανε αυτή τη μουσική στις pub του Νότιου Λονδίνου πριν 55 χρόνια το ίδιο έκαναν. Πίσω στην πηγή (και το… μεδούλι), δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Είναι φανερό ότι το παρεάκι των Jumpin’ Bones γουστάρει την εξέλιξη και αξίζει να στηριχτεί στο δρόμο προς …sweet home Chicago.
THE GALILEO 7 – Cruel Bird / Nowhere People (7”):
500 κόπιες μόνο για το νέο σινγκλ των βρετανών The Galileo 7, “double A-sided” όπως λέμε και τα δύο τραγούδια είναι πραγματικά διαμάντια. Μονοφωνικά για να αναβιώνουν καλύτερα μια μυθική εποχή, αλλά και η μουσική από μόνη της είναι υπέρ του δέοντος αποτελεσματική. Οι φωνητικές αρμονίες, τα παιγνίδια του οργάνου και της fuzz-αρισμένης κιθάρας, τα χαοτικά οργανωμένα κρουστά και οι μελωδικές γραμμές στο μπάσο, όλα παραπέμπουν σε μια εποχή μισόν αιώνα πίσω: freakbeat και ψυχεδελική ποπ του καλύτερου και πιο αξιομνημόνευτου είδους. Εξήγηση; Οι G7 έχουν μπόλικη προϋπηρεσία. Μια ματιά στη σύνθεση του γκρουπ και πάνω πάνω φιγουράρει το όνομα Allan Crockford (φωνή, κιθάρα) που στις αρχές των 80’s έπαιζε στους ιστορικούς γκαραζοψυχεδελικούς The Prisoners. Αν εξαιρέσουμε το επιμελημένα ατημέλητο mastering, τούτο εδώ είναι πολύ απλά ονειρώδες υλικό! Δύο τραγούδια που απλά ακούς και ξανακούς ασταμάτητα.
THEE JEZEBELS – Mover and a Groover EP:
E νομίζω πιο primitif δεν γίνεται. Οι τρεις Jezebels είναι άγριες τύπισσες και τοποθετούν τους εαυτούς τους αβίαστα στο οικοσύστημα της pub (μπύρα, κάτουρο και νευρικό socializing). Τα τέσσερα τραγούδια του δεύτερου πονήματός τους – είχε προηγηθεί ένα σινγκλ (“Black Book” / “Cried Over You”) το ’15 – καλύπτουν τη γκάμα από τους Ramones χωρίς όμως την παραγωγή ”wall of sound” (σσ. α ρε Johnny) έως τους Sonics σε θηλυκή έκδοση. Πολύ στιβαρά τύμπανα, ”unproduced” μπάσο/κιθάρα και κοριτσίστικα φωνητικά σε μελωδιούλες που όλο και κάτι θυμίζουν (απλά γιατί είναι τόσο στοιχειώδεις που είναι αντίθετο να συμβαίνει το αντίθετο). Λέω να εγκρίνουμε γιατί μας έχει φάει η πολλή τέχνη…
BAZOOKA – Άχρηστη Γενιά:
Σέβομαι πολύ την επιλογή του ελληνικού στίχου στους Βολιώτες Bazooka – τώρα μάλιστα που στο δεύτερο άλμπουμ τους γίνονται πιο εύκολα κατανοητοί λόγω της μουσικής επένδυσης των τραγουδιών. Ναι, οι «ξένοι» πρέπει να διαβάζουν τη μετάφραση από το εξώφυλλο και εμείς οι Έλληνοι να καταλαβαίνουμε απρόσκοπτα. Θα πει βέβαια κανείς «ποιοι Έλληνοι;», δεν είναι και τόσο πολλοί σήμερα αυτοί που θα ακούσουν τους Bazooka – οι μάζες έχουν συνηθίσει στα λαϊκοπόπ σκατά. Το αντεπιχείρημα βέβαια είναι πολύ ισχυρό: αν θέλεις να πεις κάποια πράγματα που σε αφορούν προσωπικά – όπως οι Bazooka – πρέπει να τα πεις στη γλώσσα σου, στον τρόπο που σου είναι φυσικός. Το άλλο είναι «ποζεριά» κι επιπλέον αν δεν το κάνεις, δεν θα πρέπει να περιμένεις να επικοινωνήσεις σοβαρά με κανέναν στη χώρα σου. Αν είσαι αληθινός δε, και στα Σουαχίλι να τραγουδήσεις όλοι θα καταλάβουν ότι κάτι θέλεις να πεις!
Όσο για τη μουσική της Άχρηστης Γενιάς, ε αυτή είναι ευχάριστη έκπληξη. Οι Bazooka έχουν ξεκολλήσει από το ”straight punk” δόγμα. Κράτησαν την punk αισθητική και άποψη, αλλά μουσικά δεν ακούγονται πια περιορισμένοι. Το “punk” τους αποκτά μια «ψυχεδελική» πολυμορφία, η παραγωγή γίνεται πολύ καλύτερη και γράφουν τραγούδια με ψυχή που ακούμε με μεγάλη ικανοποίηση: «Ψυχοθήκες», «Όλος μέσα σου χωράει», «Γυναίκα», «Ταξιδεύουν» κ.τ.λ. κ.τ.λ. – δεν υπάρχουν ”fillers”. Κάπως έτσι γίνονται σε όρους rock ‘n’ roll οι δισκάρες, παίδες!