του Ευθύμη Κουτσούκη
Η Εύα Κολόμβου πάτησε προ δεκαπενταετίας το πόδι της στην… ήπειρο του «ΑΝ» και αφηγείται, απαντώντας στις ερωτήσεις του «ΕΞ», ενόψει της επετειακής εκδήλωσης στις 19 Μαρτίου, τις εμπειρίες που βίωσε κατά τη διάρκεια της πολυετούς πολιτιστικής… εκστρατείας της. «ΑΝ» είσαι ροκ, απόλαυσέ την:
-Πριν περίπου 15 χρόνια, πήρες στα χέρια στο το «λουρί» του… θηρίου, ονόματι “ΑΝ Club”. Κάνατε αμέτρητες μουσικές-πολιτιστικές βόλτες μαζί. Τι είναι αυτό που αποκόμισες από αυτή τη συνύπαρξη, Εύα;
To «λουρί» ενός αδάμαστου θηρίου… Γιατί, έτσι είναι το rock, αδάμαστο και επικίνδυνο. Αυτό όφειλα να το κατανοήσω και να το σεβαστώ. Πoλλές φορές ξεπέρασα τα όριά μου, εξαιτίας κάποιας ιδιοτροπίας ή αδικίας ή ακόμα και κακεντρέχειας. Πολλοί προσπάθησαν να πληγώσουν το θηρίο αυτό για προσωπικό όφελός τους, άλλοι έφαγαν τα μούτρα τους και άλλοι εξαφανίστηκαν ως δια μαγείας. Αυτό που αποκόμισα ή που κέρδισα αν θες μέσα από τη συνύπαρξη αυτή, είναι σεβασμός απέναντι σε κάθε ιδιοτροπία και απαίτηση μουσικών και συγκροτημάτων, είναι η κατανόηση, η οποία περιλαμβάνει μέσα της μία τεράστια αγάπη για δημιουργικές παραγωγές και συνεργασίες, καθώς και ένα αμείωτο πάθος για στιγμές, που δεν θα ξεχαστούν ποτέ. Ως αποτέλεσμα όλων αυτών, μπορώ να πω ότι, στο τέλος αποκόμισα την αναμφισβήτητη ομορφιά της εμπειρίας. Το σίγουρο είναι πάντως, πως ακόμα μαθαίνω…
-Πώς αισθάνεσαι που έβαλες τη δική σου ξεχωριστή σφραγίδα σε έναν χώρο ή πιο εύστοχα σε έναν από τους σημαντικότερους «ναούς» των live εμφανίσεων στην Αθήνα;
Μου αρέσει!… Νιώθω πως μεγάλωσα 2 γενιές μουσικών και -αν μου επιτρέπεις να πω- συναυλιανθρώπων και πάω για την τρίτη. Αυτό το συνειδητοποίησα πριν λίγες εβδομάδες, όταν σε ένα live των Chaos Uk, είδα παιδιά 15 και 16 χρονών. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν, «τέλεια»! «Να τη!», αυτή είναι η νέα γενιά πιτσιρικάδων, πρέπει να τους προσέξω, να τους δώσω όμορφες στιγμές και εμπειρίες, να θυμούνται και αυτοί… Όσον αφορά στις μπάντες, δεν έπαψα ποτέ να δίνω το δικαίωμα της live εμφάνισης ακόμα και στα πιο άγνωστα συγκροτήματα. Ακόμα και όταν δεν μου άρεσαν οι δουλειές τους, ακόμα κι αν γνώριζα πως εισιτηριακά δεν θα τα πήγαιναν καλά, ποτέ δεν τους αρνήθηκα να έχουν τη δική τους στιγμή στη σκηνή.
-Ποιά είναι η πιο έντονη οπτικοακουστική ή άλλη εμπειρία σου από την προσωπική τριβή που είχες με τόσα ονόματα, τα οποία βαπτίστηκαν στην «κολυμβήθρα» του «ΑΝ»;
Είναι πολλές… Αυτή που έμεινε χαραγμένη στην ψυχή μου όμως, συνέβη σχεδόν πριν από 1 χρόνο, όταν σε συναυλία τους, οι Savage Republic με κάλεσαν και τζαμάραμε μαζί σ’ ένα κομμάτι.
-Θα ήθελα να μου αναφέρεις κάποιες από τις σημαντικότερες συναυλίες, που πραγματοποιήθηκαν στο ιστορικό υπόγειο της Σολωμού, ως βασικούς σταθμούς, κατ’ εσέ, του πολυετούς μουσικού ταξιδιού του «ΑΝ».
Δεν ξεχνιέται η λάμψη των Gallon Drunk, η ανεμελιά των Backyard Babies, η γνησιότητα των Zound, η καφρίλα των Mayhem, η καθαρόαιμη πανκίλα των Uk Subs και των Savage Republic, η ροκιά του Brant Bjork, η συγκίνηση που μας έδωσαν οι BLML (Black Mail), η αποδοτικότητα των Earthless, η ενέργεια των Fuzztones και των Senser, η ομορφιά των The Earthbound, η ανατριχίλα με την Κρίστη Στασινοπούλου, η γκρούβα του Lee Scratch Perry και του Mad Professor, η τελευταία συναυλία των Τρύπες. Δεν μπορώ επίσης να μην αναφερθώ σε κάθε Χ-mas explode fest με τους Nightstalker, στους απίστευτους ντράμερ των Atomic Bitchwax και Vodka Juniors, στην πώρωση με τους Deus Ex Machina, στη stonerίλα των Karma To Burn και Los Natas, στη ζωτικότητα των Cosmic Psychos… Αλλά ας σταματήσω εδώ γιατί, μπορώ να λέω μέχρι μεθαύριο….
-ΑΝ φανταζόσουν το «ΑΝ» μετά από άλλα 15 χρόνια, ποιά εικόνα θα ερχόταν στο νου σου;
Ένα μεγαλύτερο ΑΝ, με τον Ozzy, τον Iggy Pop και τον Lemmy να δίνουν το τελευταίο live της ζωής τους! Επίσης, φαντάζομαι τον Μάκη (τον ηχολήπτη μας) με καθόλου μαλλιά, τον Τάκη (τον owner του club) με κάτασπρα γένια και φυσικά έμενα, όπως ακριβώς είμαι και τώρα…
-Έχοντας στο βιογραφικό σου την «πυξίδα» του χώρου, επί σειρά ετών, που αποτέλεσε και αποτελεί σημείο αναφοράς για τους απανταχού λάτρεις της ευρύτερης ροκ σκηνής, τι είναι τελικά ροκ για εσένα;
Δύναμη! Ομορφιά! Τρόπος ζωής! “The story of my life”!
-Ωρίμασες μέσα στο συγκεκριμένο liveάδικο… Ποιά είναι η αίσθηση που αναμένεις να προκύψει από την πολυαναμενόμενη επετειακή μουσική συνάντηση στις 19 Μαρτίου;
Είναι μεγάλη η τιμή που μου κάνουν όλες οι μπάντες που θα παίξουν με την αφορμή των 15 χρόνων μου στο «ΑΝ». Είναι φίλοι μου και αδέλφια μου, που μεγαλώσαμε μαζί και αποκτήσαμε κοινές εμπειρίες. Ήδη αισθάνομαι αγάπη, ήδη βλέπω τις αγκαλιές και τα φιλιά που θα ανταλλάξουμε εκείνη τη μέρα. Είναι σημαντικό να αναφερθεί πώς τα έσοδα από τη συναυλία-πάρτι, θα δοθούν σε έναν δικό μας άνθρωπο, που είναι άνεργος τουλάχιστον 4 χρόνια τώρα και έχει πραγματική ανάγκη. Για να επανέλθω, λοιπόν, η δική μου αίσθηση είναι, ότι θα κάνουμε αυτό που όλοι ξέρουμε να κάνουμε καλά…. Θα τα σπάσουμε, οικογενειακά!
-Όσον αφορά στην εκδήλωση του «Εξαρχειώτη» για το ΚΕΘΕΑ ΣΤΡΟΦΗ στο «ΑΝ», δεδομένου της πρωτοτυπίας της 20ης Φεβρουαρίου, εφόσον για πρώτη φορά εμφανίζεται και η μπάντα της ΣΤΡΟΦΗΣ σε έναν χώρο καθαρά underground και μη “αποστειρωμένο”, πώς βλέπεις το εν λόγω event;
Είναι ίσως λιγάκι αντιφατικό τη μια βραδιά να βλέπεις κάποιους να «πίνουν» και την άλλη να βλέπεις ανθρώπους που αγωνίζονται να μην «πιουν». Οι αντιφάσεις όμως δημιουργούν εκπλήξεις και σε κρατούν σε εγρήγορση. Ίσως είναι η ευκαιρία κάποιοι να παραδειγματιστούν, ώστε να μην ξεκινήσουν το ταξίδι τους προς την κόλαση. Θέλω να ευχηθώ, δύναμη και καθαρό πνεύμα, σε όλα αυτά τα παιδιά που δίνουν τεράστια μάχη για την απεξάρτηση. “Music is our weapon”!