Η έννοια της φιλοζωίας είναι μια και καθολική. Αγαπάμε ΟΛΑ τα ζώα, σεβόμαστε τη ζωή τους, αναγνωρίζουμε τα δικαιώματα τους και προσπαθούμε να κάνουμε το καλύτερο για την ευζωία τους.
Υπάρχουν ενεργοί/ες φιλόζωοι/ες σε διαφορετικές κατηγορίες ζώων, υπάρχουν αυτά που αγωνίζονται για την άγρια ζωή, για τα θαλάσσια πλάσματα, για τα ζώα που γίνονται πειραματόζωα, για τα γαϊδουράκια, για τα σκυλάκια, για τα γατάκια κ.ο.κ.
Ούσα εθελόντρια για τα ζώα συντροφιάς και κυρίως για τις γάτες, συναντώ καθημερινά άτομα στην ίδια συνομοταξία με εμένα και η αλήθεια είναι πως μου έχει γεννηθεί μια απορία. Πως γίνεται κάποιο να αγαπά τις γάτες και να μην αγαπάει τους ανθρώπους ή τέλος πάντων να μη σέβεται αυτά που προσπαθούν για το καλό τους. Όλα αγωνιζόμαστε για τον ίδιο σκοπό πίστευα, αλλά φαίνεται πως κάποια το κάνουν καλύτερα από άλλα ή τουλάχιστον έτσι θεωρούν και υπερασπίζονται. Φυσικά και υπάρχουν εθελοντές και εθελόντριες που ασχολούνται περισσότερο καιρό από κάποια άλλα με την ενεργή φιλοζωία/γατοφιλία και έχουν περισσότερα ζώα στα σπίτια τους ή στα “καταφύγιά” τους, αλλά αυτό δεν τους κάνει ειδήμονες, γιατί δεν είναι επιστήμη. Είναι η αγάπη που έχουμε για αυτά τα πλάσματα, που μπροστά σ’ αυτά δε χωράνε ούτε εγωισμοί, ούτε συμφέροντα. Οι δράσεις δεν γίνονται για να πάρουμε εμείς τα εύσημα, αλλά για να μπορέσουν αυτές οι ψυχές να έχουν καλύτερο επίπεδο ζωής. Κανένας δεν γεννήθηκε γνωρίζοντας τι χρειάζεται μια γάτα για να είναι ευτυχισμένη, όλοι μαθαίνουμε εμπειρικά και δε θα μάθουμε και πότε δυστυχώς, γιατί δεν έχουν φωνή να μας πουν. Απλά υποθέτουμε πότε είναι ευτυχισμένη. Όταν είναι στειρωμένα και δεν τα κυνηγάνε τα αρσενικά, όταν δε γεννάνε κάθε λίγους μήνες, όταν δε σκοτώνονται την περίοδο της αναπαραγωγής κ.ο.κ. Ο πόλεμος που έχει ξεσπάσει μεταξύ φιλόζωων/γατόφιλων για το ποιος τα κάνει καλύτερα, ποιος ενδιαφέρεται περισσότερο, ποιος είναι περισσότερο καιρό στη δράση, δεν έχει καμία λογική, ωστόσο έχει ένα θύμα και αυτό το θύμα είναι οι γάτες. Οπότε αυτομάτως παύουμε να είμαστε φιλόζωα όντα, καθώς καταπατάμε τον όρο της φιλοζωίας. Η συμβουλή και η εμπειρία κάποιου πάνω σε ένα θέμα, γίνονται το μάθημα κάποιου άλλου. Οπωσδήποτε, δεν εννοώ τις ιατρικές γνωματεύσεις και τις συμβουλές για γιατροσόφια, που βλέπουμε να δίνονται απλόχερα διαδικτυακά, αυτό είναι αποκλειστικά δουλειά και καθήκον του εκάστοτε κτηνιάτρου.
Η στήριξη, η αλληλεγγύη, η αλληλοβοήθεια μεταξύ φιλόζωων ατόμων, ομάδων, σωματείων θα έπρεπε να είναι αυτονόητη. Δεν υπάρχει τίποτα που να πρέπει να χωρίσουμε. Ο σκοπός είναι ο ίδιος, να σωθούν όσα περισσότερα πλάσματα γίνεται, υποθέτω, και η αγάπη προς αυτά. Αν η αγάπη δεν είναι ο γνώμονας για τις ενέργειες που κάνει ο καθένας και ο λόγος είναι να γεμίσει τα δικά του ψυχολογικά/υπαρξιακά κενά, τότε κάπου έχει γίνει λάθος.
Όσο πιο γρήγορα συσπειρωθούν όλα τα φιλόζωα άτομα, που ενεργοποιούνται στη στείρωση, διάσωση, σίτιση, φροντίδα των αδέσποτων ζώων, τόσο πιο εύκολη θα είναι η τήρηση/διατήρηση ευζωίας τους, η μείωση έως και εξάλειψη της κακοποίησης και της εκμετάλλευσής τους.
Δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα, ενωμένα θα βοηθήσουμε πολλά περισσότερα ζώα, τα οποία μας έχουν ανάγκη.
Αν, παρόλα αυτά, θεωρείτε οτι λέω ουτοπικά πράγματα και βάζετε πάνω απ’ όλα τους εαυτούς σας, σκεφτείτε αυτό. Άνθρωποι που ίσως να θέλουν να ασχοληθούν, βλέποντας αυτό τον πόλεμο, τους κόβουμε τα φτερά.
Αθανασία Κουτρουμπή