Η στερεοτυπική αναφορά στις διάφορες «κατηγορίες» ανθρώπων είναι ένα συνηθισμένο φαινόμενο που στις ακραίες (και όχι μόνο) μορφές του υποκινεί και τις ρατσιστικές συμπεριφορές.
Μια τέτοια κατηγορία ανθρώπων λοιπόν είναι «οι γατούδες», οι οποίες μπορεί να μην είναι στόχος της «χρυσής αυγής», παρόλα αυτά συνειρμικά συνδέονται με κάποια στερεότυπα. «Γατούδες» καταρχάς είναι αυτές που ασχολούνται με τις γάτες, έχοντας οι ίδιες πολλά ζώα και οι οποίες ταΐζουν (στειρώνοντας ή όχι) με δικά τους έξοδα πολλές φορές, αδέσποτα ζώα. Στους περισσότερους ανθρώπους φαντάζουν πλάσματα περίεργα και μοναχικά, χωρίς συντρόφους και προσωπική ζωή, συναισθηματικά ίσως στερημένα που δίνουν την αγάπη τους στα ζώα και επιζητούν ίσως την τρυφερότητα από αυτά… Θα μιλήσω για τις γατούδες που γνωρίζω και μάλιστα όχι μόνο από την θέση της παρατηρήτριας, μιας και είμαι μία από αυτές. Ας αρχίσουμε με την κατάρριψη των στερεοτύπων: Το πρώτο στερεότυπο που οφείλουμε να καταργήσουμε είναι το φύλο. Οι γατούδες δεν είναι αποκλειστικά γυναίκες, είναι και άντρες άλλα όπως είναι αναμενόμενο δεν υπάρχει αντίστοιχος όρος, διότι τα χαρακτηριστικά αφορούν στις γυναίκες… Από εκεί και πέρα το μόνο κοινό που έχουν οι άνθρωποι (γυναίκες και άντρες) που γνωρίζω και ασχολούνται με τα ζώα είναι η μεγάλη τους αγάπη, η συμπόνια, η έγνοια τους γι’ αυτά και το γεγονός ότι τα αντιμετωπίζουν ως ενσυναίσθητα πλάσματα. Πρόκειται για ανθρώπους διαφόρων επαγγελμάτων, τάξεων, μορφωτικού επιπέδου και κοινωνικής στάθμης. Από συνταξιούχους, σεκιουρητάδες, στελέχη τραπεζών, ιδιοκτήτες καταστημάτων, στελεχών σε εταιρείες πληροφορικής, δημοσιογράφων κλπ. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι ακόμα και όσοι/ες δεν έχουν μεγάλα εισοδήματα, ξοδεύουν πολλά χρήματα για τη σίτιση, τη στείρωση και την περίθαλψη των ζώων. Πρόκειται για ανθρώπους με ή χωρίς συντρόφους, παντρεμένους ή μη. Ένα κοινό τους χαρακτηριστικό, όσον αφορά στους ανθρώπους που γνωρίζω, είναι ότι η πλειοψηφία τους δεν έχουν παιδιά, γεγονός ίσως που τους δίνει το έναυσμα να διοχετεύουν την τρυφερότητα και την αγάπη τους στα ζώα. Υπάρχουν όμως και άνθρωποι με παιδιά, οι οποίοι φροντίζουν και αδέσποτα ζώα. Λένε ότι η προσωπική σχέση με ένα ζώο σου ξεκλειδώνει μέσα σου ένα σωρό συναισθημάτων, που δεν ήξερες πριν ότι τα είχες. Όσον αφορά σε μένα αυτό είναι αλήθεια… Ένα άλλο χαρακτηριστικό όλων αυτών των ανθρώπων είναι ότι τουλάχιστον μία φορά (στις περισσότερες περιπτώσεις πολλές φορές) έχουν έρθει αντιμέτωπες/οι με άλλους ανθρώπους, οι οποίοι διαμαρτύρονται άλλοτε ήπια, άλλοτε έντονα, άλλοτε βίαια με τη σίτιση των αδέσποτων ζώων. Κάθε φορά που βγαίνουμε να ταΐσουμε τα αδέσποτά μας, πάντα σκεφτόμαστε ότι μπορεί να βρεθεί κάποια ή κάποιος που θα μας την «πέσει» γι’ αυτό. Πάντα επίσης ανησυχούμε και φοβόμαστε ότι τα ζώα μας θα βρεθεί κάποια ή κάποιος που θα τα δηλητηριάσει ή θα τους φερθεί βίαια. Δυστυχώς έχει συμβεί… Πάντα είμαστε έτοιμες και έτοιμοι να απαντήσουμε σε κάποιους/ες και να αντιδράσουμε στη συμπεριφορά τους. Δεν λέω ότι όλοι και όλες «οι γατούδες» είναι αγγελικά πρόσωπα, δεν θα γινόταν αυτό άλλωστε, εφόσον ανήκουν στην κατηγορία που περιλαμβάνει διαφορετικά, πολύπλευρα και πολυσήμαντα υποκείμενα. Έτσι είμαστε και εμείς, διαφορετικές κοινωνικές κατασκευές, που ανήκουν στην κατηγορία Άνθρωπος.
Εύη Bρέττα