By Emily Yerolatsiti / fb: Milo Yerol
Tο 2021 ξεκινάει με ελπίδα… πανικό και γερές δόσεις από «ό,τι να’ ναι»…
Τόσο πολύ έχουμε μπει πλέον σε αυτό το δυστοπικό κλίμα, ζώντας σενάρια ψυχολογικού τρόμου και απομόνωσης τόσο καιρό, που θα λέγαμε ότι σχεδόν δεν υπάρχει νόημα να καθόμαστε και να βλέπουμε ταινίες τρόμου… «Τι να μας πουν κι αυτές απ’ τη ζωή τους…»
Κι όμως, επιμένω ότι τουλάχιστον οι φαν του τρόμου μπορούμε να βρίσκουμε ένα προσωρινό καταφύγιο στον κινηματογράφο με φανταστικές ιστορίες που μας βοηθούν να ξεχνιόμαστε και να αναρωτιόμαστε πώς θα ξεφύγουν οι πρωταγωνιστές από το «κακό που τους βρήκε» και πώς θα λυθεί το «μυστήριο με το στοιχειωμένο σπίτι, κελάρι, μενταγιόν, μπρόκολο, κλπ». Όσο και εάν ζοριζόμαστε τουλάχιστον δεν έχει δαιμονιστεί ακόμα το μπλέντερ.
Όπως όλοι γνωρίζουμε, έγινε ένας ψιλοχαμούλης το 2020 με πολυαναμενώμενες μεγάλες κυκλοφορίες που πήρανε παράταση για το 2021 ενώ παράλληλα, έργα του 2019 που δεν είχαν τραβήξει τα φώτα της δημοσιότητας εξαρχής, ξεπετάχτηκαν ξαφνικά από το πουθενά. Όλο αυτό δεν βοήθησε τη δημιουργία μιας τελικής λίστας με τις πιο ενδιαφέρουσες ταινίες τρόμου του 2020. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν θα προσπαθήσω… Οπότε, σε περίπτωση που σας ξέφυγαν, έχουμε και λέμε:
Στις περισσότερες λίστες του 2020 θα βρείτε το Invisible Man (Leigh Whannell) και το Underwater (William Eubank) καθώς είναι πολυδιαφημισμένες παραγωγές με δυνατή διανομή και μεγάλο budget. Πολύ θετικό αυτό για τη βιομηχανία τρόμου καθώς βλέπουμε μεγάλες επενδύσεις να γίνονται γενικά και αυτό βοηθάει την γενική προώθηση του genre. Ας συμπεριλάβουμε και το The Lighthouse (Νοέμβριο του 2019, Robert Eggers) και το The Hunt (Craig Zobel) που ήταν όντως τρομερά, το καθένα στο υποείδος του, με πολύ δυνατά cast. Επίσης, οι περισσότεροι κριτικοί τοποθετούν ψηλά και το The Platform (Galder Gaztelu-Urrutia) που μας έφερε το Netflix καθώς και το Possessor του μικρού Cronenberg. Έλα να μην ακούω γκρίνιες για το Possessor: είναι όσο «ταινία τρόμου» είναι και το The Hunt και το Κορεάτικο The Call (Chung-Hyun Lee) που είδε η μισή Ελλάδα ταυτόχρονα στο Netflix. Έχουμε αρκετά υποείδη στην κατηγορία τρόμου και όλα τα παραπάνω χωράνε. Επίσης, όσον αφορά το Possessor, υποστηρίζουμε την «Mandy» της καρδιάς μας, Andrea Riseborough.
Μιλώντας για την Riseborough, όσον αφορά το The Grudge (Nicolas Pesce), τελικά δεν χρειαζόταν να ξαναγίνει κι ας ρίξανε μέσα και την επίσης πολυαγαπημένη Lin Shaye.
Τις εντυπώσεις έκλεψε το His House (Remi Weekes) και η ιστορία ενός ζευγαριού προσφύγων από το Σουδάν όπως και το Color out of Space (Richard Stanley, αργάμιση 2019) που βασίστηκε πάνω σε δουλειά του H.P. Lovecraft, στο οποίο σαφώς και κάνει τελείως τα «δικά του» ο Nicolas Cage.
Και ενώ το Host (Rob Savage) με πολύ χαμηλότερο προφίλ και με το ιδιαίτερο γύρισμα του, καθώς το κατάφεραν μέσω zoom, απομακρυσμένα, φιγουράρει σε κάποιες λίστες, έχουμε κάποιες πολύ ενδιαφέρουσες δουλειές που έχουν ψιλοξεχαστεί:
Το Rent-a-Pal (Jon Stevenson) με το αναπάντεχο cast είναι σπαρακτικό αλλά πολύ καλή δουλειά ψυχολογικού τρόμου. Το Amulet (Romola Garai) είναι μια πολύ καλογυρισμένη, φουλ-γεμάτη δουλειά. Το Relic (Natalie Erika James) δεν είναι καθόλου κακό και παρουσιάζει και το θέμα της γεροντικής άνοιας όπως είχε κάνει κάποτε το The Taking of Deborah Logan. Πολύ καλό και το Sea Fever (Neasa Hardiman, 2019 αλλά αργήσαμε να το πάρουμε χαμπάρι) στην κατηγορία τρόμου από το βυθό. Επίσης, δυνατό στήσιμο και το The Lodge (Severin Fiala, Veronika Franz) που δημιουργεί μια αίσθηση εγκλωβισμού και απόγνωσης. Σούπερ ιδιαίτερο και το After Midnight (Jeremy Gardner, Christian Stella) κι ας τσεκάρεις συνεχώς ότι έβαλες πράγματι ταινία τρόμου. Και τέλος… για πραγματικό υπερφυσικό τρόμο, έχουμε το The Dark and the Wicked του Bryan Bertino που απλά έγραψε!