Η εξόρμηση που πραγματοποιήσαμε αυτό τον μήνα ήταν πραγματικά μοναδική. Πάσχα στο Νέο Οίτυλο της μεσσηνιακής Μάνης. Τοποθεσία, το δεύτερο πόδι της Πελοποννήσου από την πλευρά του μεσσηνιακού κόλπου.
Ένα γραφικό χωριό, ο Οίτυλος, χτισμένο από πέτρα, στην κορυφή υψώματος με θέα στον όρμο του Λιμενίου. Ο Όμηρος το αναφέρει στις γραφές του και σα Βοίτυλο. Επίνειο του Οιτύλου είναι το Καραβοστάσι που βρέχεται από καταπράσινα νερά και στο μήκος της παραλιακής ζώνης απλώνεται το Νέο Οίτυλο, γνωστός παραθεριστικός προορισμός με γραφικά ταβερνάκια, μη οργανωμένη παραλία και ρομαντικό ηλιοβασίλεμα. Τα περισσότερα καταλύματα εκεί, είναι πετρόχτιστα και η θέα στη θάλασσα και το βουνό, σου κόβει την ανάσα.
Σε απόσταση 5χλμ, περνώντας τα «σύνορα» από τη μεσσηνιακή Μάνη στη λακωνική, θα συναντήσουμε την Αρεόπολη. Το ιστορικό χωριό από όπου ξεκίνησε η επανάσταση του 1821, τόπο καταγωγής της γνωστής οικογένειας των Μαυρομιχαλέων, που διατήρησε την ανεξαρτησία του επί τουρκοκρατίας, αποτελεί έδρα του Δήμου Οιτύλου και έχει κριθεί διατηρητέο, κρατώντας την παράδοσή του. Ο επισκέπτης έχει την ευκαιρία να περπατήσει στα λιθόστρωτα σοκάκια, να απολαύσει καφέ ή ποτό σε μικρά παραδοσιακά μαγαζάκια και να αγοράσει τοπικά προϊόντα.
Ξεχωριστό κομμάτι της περιοχής, απαράμιλλης γνήσιας ελληνικής ομορφιάς, αποτελεί ο Ιερός Λιμήν, κοινά γνωστός ως Γερολιμένας. Η πέτρα, τα παραδεισένια γαλαζοπράσινα νερά και ο βράχος του Κάβο Γκρόσσο, πρωταγωνιστούν και σε αυτό το σκηνικό, προκαλούν δέος και καθηλώνουν τον επισκέπτη που μπορεί να απολαύσει ηρεμία και σπιτική ατμόσφαιρα.
Παίρνοντας το αυτοκίνητο, σε απόσταση περίπου μισής ώρας, μπορεί κανείς να επισκεφθεί το Γύθειο. Χτισμένο αμφιθεατρικά στους πρόποδες του όρους Λαρύσιο, είναι το κυριότερο λιμάνι του λακωνικού κόλπου και το δεύτερο της νότιας Πελοποννήσου, μετά την Καλαμάτα. Η νότια άκρη της πόλης ενώνεται μέσω προβλήτας με ένα μικρό νησί, την αρχαία Κραναή ή Μαραθονήσι από όπου λέγεται ότι έφυγε το καράβι του Πάρη όταν έκλεψε την ωραία Ελένη.
Η Μάνη είναι ένας τόπος με έντονη προσωπικότητα. Έχει τη μορφή του «αυστηρού παραδοσιακού πατέρα» αρκετές δεκαετίες πίσω που όμως είναι πάντα προστατευτικός. Είναι ένας τόπος που μοιάζει ανεξερεύνητος και άγριος. Μπορεί ωστόσο να προσφέρει τόσο μέσα από την ίδια τη φύση όσο και από τις μονάδες του, την πολυτέλεια της γαλήνης, που όλοι έχουμε τόσο ανάγκη.
Κείμενο / Φωτογραφίες: Γιώτα Μαυραγάνη