«Θα περιμένω τη βροχή»
Πόσο όμορφη είναι αυτή η μυρωδιά από το βρεγμένο χώμα;!
Ευωδιά του κόσμου χαρίζει η βροχή. H xαρά της Γένεσης! Οι πρώτες ακτίνες του ήλιου μπλέχτηκαν στις φυλλωσιές των δέντρων. Άπλωσα τα χέρια μου για να τις πιάσω. Δεν τις έφτανα! Πήδηξα ψηλά. Κι άλλο ψηλά. Δεν κατάφερα τίποτα. Σαν να μεγάλωσα λίγο. Με είδαν που παιδευόμουν κι έβαλαν τα γέλια. Άρχισαν να έρχονται πιο κοντά μου σιγά- σιγά και να μπερδεύονται μέσα στα χέρια μου. Πονηρά προσπαθούσα ξανά να τις αρπάξω και να τις κάνω δικές μου, αλλά άρχισαν να παίζουν έξυπνα το παιχνίδι τους. Να κρύβονται με τέχνη, την μία γύρω από εμένα, την άλλη μέσα στις πλούσιες φυλλωσιές των δέντρων. Ο ήλιος άρχισε να γέρνει κι αυτές να με χαιρετούν χαμογελώντας. Μισόλιωνε το φώς μέσα στα μάτια μου. Νύχτωσε. Έσβησαν όλα. Γερμένος επάνω στα γόνατά μου, στο χαμόσκαλο του σπιτιού μου, περιμένω την καινούρια βροχή. Τη γνωστή βροχή! Τη γνωστή μυρωδιά! Το γνωστό, δικό μου ήλιο! Αυτό το παιχνίδι μου φωτίζει την ψυχή!
Νεκτάριος Θεοδώρου