By Emily Yerolatsiti / fb: Milo Yerol
Το Fright Night επιστρέφει και αυτή τη φορά, και καθώς η καραντίνα καλά κρατεί και παραμένουμε κλεισμένοι μέσα, ελπίζω να βρείτε κάποια ενδιαφέρουσα πρόταση στις λίστες μου για να περάσετε το απόγευμά σας.
Πάμε για αρχή με μια αναφορά στη σειρά βιντεοπαιχνιδιών τρόμου FNAF (Five Nights at Freddy’s) η οποία θεωρείται φαινόμενο ποπ κουλτούρας. Γεμάτη «πετάγματα», όπως μάλλον θα λέγαμε τα “jump scares”, και τεράστια δολοφονικά ρομπότ-μαριονέτες (animatronics) που σε περιμένουν σε κάθε στροφή, αποτελεί την τέλεια, ανεγκέφαλη, διασκεδαστική, βίαιη προϋπόθεση για να αμολήσεις έναν Nicolas Cage για μια νύχτα, να ξεκινήσει τα ανελέητα κλωτσομπουνίδια χωρίς να πει μία λέξη ουσιαστικά καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας. Ναι, αυτή είναι η περιγραφή του Willy’s Wonderland (2021, Kevin Lewis) και εάν απλά θέλετε να δείτε το Νικόλα της καρδιάς μας να δέρνει τέρατα χωρίς πλοκή ή διάλογο, αυτή είναι μια σούπερ επιλογή για εσάς. Παίζουν και κάτι άλλοι μωρέ μέσα, οκ, αλλά ποιον κοροϊδεύουμε τώρα; Το θέμα είναι ότι είναι πάλι τσαντισμένος ο Cage και ξεσπάει πάνω σε κακά τέρατα. Α, εννοείται ότι είναι και ένας από τους παραγωγούς της ταινίας. Γιατί όχι;
Εάν πάλι έχετε όρεξη για αηδία και υπερβολή και πραγματικά, θα το ξανατονίσω, τέρμα σιχαμάρα – στα πλαίσια του “body horror” – έχουμε και το υπερφυσικό The Queen of Black Magic (2021, Kimo Stamboel) που μας έρχεται από Ινδονησία και είναι remake της ομώνυμης ταινίας του 1981. Δεν επαναπροσδιορίζει το είδος του “body horror” και είναι γεμάτο κακό CGI βέβαια, αλλά οκ, ωθεί αρκετά τον θεατή να μην τα φάει τα σουβλάκια του από τη μέση της ταινίας και μετά. Και αυτό είναι κι ο στόχος του.
Εάν ψάχνετε για ψυχολογικό τρόμο, κάτι αργό, με πολλά μεταφυσικά μπερδεψουά, έχουμε το The Deeper you Dig (2019, John Adams, Toby Poser) που καταφέρνει να αποδώσει ένα ολοκληρωμένο τελικό αποτέλεσμα με -μάλλον- μηδαμινό budget. Η γραμμή μεταξύ τον κόσμο των ζωντανών και των νεκρών αρχίζει να σβήνει για μια μητέρα που χάνει την έφηβη κόρη της όπως και για τον άντρα που της την στέρησε.
Στο είδος του “found footage”, έχουμε το Survive The Hollow Shoals (2018, Jonathon Klimek) όπου ένας άνδρας με την κάμερα του και εξοπλισμό κατασκήνωσης προσπαθεί να μείνει μόνος του στη φύση για 60 ημέρες. Δεν επαναπροσδιορίζει επίσης το «οτιδήποτε» αυτή η προσπάθεια αλλά είναι μια ελαφριά πρόταση για τους λάτρεις των “jump scares”.
Εάν ψάχνετε για κάτι λιγότερο… Αμερικάνικο, ίσως κάτι πιο ωμό και ψυχολογικό, έχουμε και το Νορβηγικό Naboer (2005, Pål Sletaune), το οποίο καταφέρνει να σοκάρει με το σεξουαλικό/ψυχολογικό στοιχείο τρόμου του αρκετά… Πόσο «αρκετά»; Όταν κυκλοφόρησε, ήταν το πέμπτο έργο στη χώρα του που έλαβε +18 επισήμανση για το κοινό.
Εάν αναρωτιόσασταν τι να κάνει ο Russell Crowe, σας έχουμε μια πιο ρεαλιστική περιπέτεια τρόμου με το Unhinged (2020) όπου μια μητέρα καταφέρνει να εκνευρίσει τον λάθος (μα τελείως λάθος) άνθρωπο στον δρόμο. Όχι κακή επιλογή για ταινία που θα δείτε με φίλους που δεν είναι «φαν του τρόμου».
Εάν αναρωτιόσασταν τι να κάνει ο Val Kilmer, η απάντηση είναι «τον μυστηριώδη επιστάτη που γουστάρει μαύρη μαγεία» στο The Super (2017). Γίνεται μια καλή προσπάθεια από τον σκηνοθέτη να μας ρίξει στάχτη στα μάτια με διάφορα στοιχεία που εισάγει εδώ κι εκεί για να κάνει λίγο πιο πολύπλοκο το σενάριο, αλλά, τελικά, το εάν θα σας αρέσει σχετίζεται με το πόσες παρόμοιες ταινίες έχετε δει.
Εάν έχετε όρεξη για ζόμπι (ή κάποια σχετική μετάλλαξη) σε συνδυασμό με μια ρομαντική ιστορία που ο σκηνοθέτης εξιστορεί μέσω flash backs, δεν είναι κακή επιλογή το Hostile (2017, Mathieu Turi).
Εάν πάλι σας άρεσε το Κορεάτικο #Alive και θέλετε να ξαναδείτε ακριβώς την ίδια ταινία στα Αγγλικά…και το εννοώ, είναι ακριβώς το ίδιο σενάριο, έχουμε το Alone (2020, Johnny Martin). Ποια η διαφορά; Ε, ο Donald Sutherland παίζει τον γείτονα και ίσως αυτό πρέπει να της προσθέτει κάποιους πόντους…