Η ΕΕ βασίζεται σε δημοκρατικούς θεσμούς, που προσφέρουν τη δυνατότητα στους πολίτες της, μέσω δημοψηφισμάτων, να λαμβάνουν εκείνοι τις αποφάσεις. Ή μήπως όχι… Το 1992 διεξήχθη δημοψήφισμα στη Δανία για την επικύρωση ή μη, της συμφωνίας του Μάαστριχ. Οι Δανοί την καταψήφισαν, αλλά υπό το βάρος νομικών και οικονομικών απειλών, επανέλαβαν τη διαδικασία, της οποίας το αποτέλεσμα, συμφωνούσε με τις απαιτήσεις των Ευρωπαίων κυβερνώντων. Αργότερα, η Ιρλανδία έθεσε προς ψήφιση στους πολίτες της, τη «Συνθήκη της Νίκαιας», την οποία καταψήφισαν. Η ΕΕ, ακολουθώντας την ίδια πολιτική εκβιασμών, παραχωρώντας τους όμως παράλληλα, ειδικές φορολογικές ελαφρύνσεις, εξασφάλισε το θετικό αποτέλεσμα. Οι Ολλανδοί και οι Γάλλοι, απέρριψαν το «Σύνταγμα της Ευρώπης». Το αρχιερατείο της ΕΕ, ξεπέρασε το σκόπελο, ονοματίζοντάς το «Σύμφωνο της Λισαβόνας», έτσι ώστε να μην απαιτείται η επικύρωση του. Πλην της Ιρλανδίας, που το απέρριψε, αλλά υπό τις απειλές εξόδου από την ΕΕ και την Ευρωζώνη, εν τέλει την επικύρωσε. Το 2015, κληθήκαμε και αποφασίσαμε για τη μη εφαρμογή των νέων μνημονίων, αλλά όμως τα μέτρα υπερψηφίστηκαν από τη Βουλή. Συμπερασματικά, σε όλα τα δημοψηφίσματα που διεξήχθησαν, εφαρμόστηκαν τα αντίθετα απ’ αυτά που επιθυμούσαν οι πολίτες, γεγονός που φανερώνει τα ξεφτισμένα δημοκρατικά αισθήματα των Ευρωπαίων πολιτικών. Έτσι, το ερώτημα που γεννάται, είναι, εάν θα εισακουσθεί η βούληση των Βρετανών ή τελικά, θα διεξαχθεί νέο δημοψήφισμα, δεδομένου ότι από τη μία η διαφορά μεταξύ του ΥΠΕΡ και του ΚΑΤΑ της ΕΕ, ήταν πολύ μικρή και απ’ την άλλη η διάλυση του Ηνωμένου Βασιλείου είναι προ των πυλών. Παρ’ όλα αυτά, η ψήφος του Βρετανικού λαού, αποτέλεσε ένα καίριο πλήγμα για την εικόνα της ΕΕ, αφού πλέον, θα είναι πιο αδύναμη, τόσο πολιτικοοικονομικά, όσο και γεωπολιτικά. Η σταδιακή της απαξίωση, θα οδηγήσει νομοτελειακά, είτε στη πλήρη διάλυση της, μέσω της μαζικής φυγής των μελλών κρατών της απ’ το γερμανικό υποζύγιο, είτε στη μεμονωμένη έξοδο εκείνων των χωρών, που θα αναζητήσουν να ανακτήσουν την εθνική τους ανεξαρτησία.
Κ. Χ.