Μα τι λένε πάλι και γελούν… δεν τους ακούω καλά… λες κι έρχονται από μακριά τα παραμιλητά τους… βουίζουν τ’ αυτιά μου, βλέπω τα στόματά τους να ψελλίζουν κάτι για… αναδόμηση… ανακαίνιση… ανάπτυξη; Δεν καταλαβαίνω… τρελαίνομαι, έχω μπερδευτεί… χάνομαι πάλι, μάλλον όνειρο θα βλέπω!
Κι όμως όχι… δεν κοιμάμαι πάλι αυτή τη φορά, είμαι ακόμη εδώ ζωντανός. Δεν θυμάμαι όμως τίποτε… Έτσι ατημέλητος και βρώμικος που νοιώθω μοιάζω με γέρο ρακέντητο που περιφέρεται ολόγυρα να βρει μια γωνία για να ακουμπήσει το κουρασμένο του κορμί.
Όχι δεν είναι όνειρο, είναι όλα πραγματικά.
Κι αυτοί όλο πηγαινοέρχονται κι έρχονται κι άλλοι κι άλλοι κι άλλοι, έχει γεμίσει ο τόπος από δαύτους πάλι.
Όλοι με νέες ιδέες, σχέδια και τερτίπια, κι όλο και περισσότερο βουίζει το μυαλό μου. Τι εφιάλτης είναι αυτός, δεν θα τελειώσει επιτέλους ποτέ;
Δεν είναι σήμερα μόνο αυτό, δεν ήταν χτες ή προχθές. Είναι τα τελευταία είκοσι χρόνια και βάλε, που με ταλαιπωρούν και αλλάζουν λέει τον καλλωπισμό μου.
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΜΟΝΟ ΑΥΤΟ, ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΧΘΕΣ Η ΠΡΟΧΘΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΙΚΟΣΙ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΒΑΛΕ ΠΟΥ ΜΕ ΤΑΛΑΙΠΩΡΟΥΝ ΚΑΙ ΑΛΛΑΖΟΥΝ ΛΕΕΙ ΤΟ ΚΑΛΩΠΙΣΜΟ ΜΟΥ .
Α!! Ξέχασα να πω κάτι, ξέρεις πως το λένε τώρα τελευταία αυτό… Ανάπλαση ή κάτι τέτοιο. Και ξέρεις και κάτι άλλο… Αρχίζω να υποψιάζομαι ότι μοναδικός τους σκοπός είναι να οικονομήσουν αυτοί σε βάρος μου. Πολλοί βέβαια γελούν με τις καρικατούρες που μου έκαναν… κατόπιν μελετών λέει.
Σχέδια που κόστισαν εκατομμύρια δραχμές στην αρχή και μετά εκατομμύρια ευρώ. Άλλοι αντίθετα εκθειάζουν τα… εκτρώματα που δημιούργησαν και τους αφανισμούς που έκαναν σαν άλλος μάγος Χουντίνι… Ενώ άλλοι, σημαντικοί λέει αυτοί, είχαμε τη φαεινή ιδέα να με κόψουν σε τεμάχια και να περνούν από μέσα μου λεωφορειακές γραμμές και αφετηρίες που να εξυπηρετούν το κέντρο.
Αλήθεια που να πήγαν όλα εκείνα τα ωραία χρόνια όταν οι κήποι μου έσφυζαν από κόσμο και παιδιάστικες φωνές πρωί και βράδυ;
Τι να έγιναν άραγε
-Το «άλσος» το νυχτερινό εκείνο κέντρο με τον Γιώργο Οικονομίδη και τη Ρένα Ντορ που με την εκπομπή τους «νέα ταλέντα» ψυχαγωγούσαν τον κόσμο και από το ραδιόφωνο τότε;
-Το αναψυκτήριο “Green Park” με τον κοφερανσιέ, όπως τον αποκαλούσαν τότε υπερήφανα για να δείξουν ότι γνωρίζουν μια ξένη γλώσσα, τον όμηρο Αθηναίο και μετέπειτα τον Άλκη Στέα και αργότερα τον Βενετσιάνο, στην Μαυροματαίων με τις μουσικές τους παρουσιάσεις κάθε βράδυ;
-Το θεατράκι του «Κατράκη» που μετά το πήρε η Βουγιουκλάκη και τ’ ονόμασε «Αλίκη» στη λεωφόρο Αλεξάνδρας, που χάθηκε;
-Τι έγιναν τα δύο περίπτερα στη μέση του πάρκου που έμεναν φωταγωγημένα όλα τα βράδια και μάζευαν γύρω τους γονείς με παιδιά που με δύο δραχμές τότε έμπαιναν στα μουσικά αλογάκια ενώ αυτά πηγαινοέρχονταν πάνω-κάτω;
– ΤΙ ΕΓΙΝΑΝ ΤΑ ΔΥΟ ΠΕΡΙΠΤΕΡΑ ΣΤΗΝ ΜΕΣΗ ΤΟΥ ΠΑΡΚΟΥ ΠΟΥ ΕΜΕΝΑΝ ΦΩΤΑΓΩΓΗΜΕΝΑ ΟΛΑ ΤΑ ΒΡΑΔΥΑ ΚΑΙ ΜΑΖΕΥΑΝ ΓΥΡΩ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΜΕ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΜΕ ΔΥΟ ΔΡΑΧΜΕΣ ΤΟΤΕ ΕΜΠΑΙΝΑΝ ΣΤΑ ΜΟΥΣΙΚΑ ΑΛΟΓΑΚΙΑ ΕΝΩ ΑΥΤΑ ΠΗΓΑΙΝΟΕΡΧΟΝΤΑΝ ΠΑΝΩ-ΚΑΤΩ?
-Οι καλαμποκάδες, οι πασατεμπάδες, οι καστανάδες… οι πωλητές του μαλλιού της γριάς που εξαφανίστηκαν;
-Οι οδοκαθαριστές που με τα καροτσάκια τους μάζευαν και το παραμικρό σκουπιδάκι μέρα νύχτα;
-Τα σιντριβάνια γιατί δεν λειτουργούν;
Σα να μου φαίνεται πως κάνω λάθος. Μήπως δεν είναι η Αθήνα αυτή η πόλη; Δεν είναι η πόλη αυτή που γνώριζα. Πολλά έχουν αλλάξει. Ξύπνησα φαίνεται σε άλλη μεριά ή μήπως κάτι άλλο έχει συμβεί… και όλοι αυτοί που προσπερνούν… ποιοι είναι; Δεν είναι Έλληνες μόνο, δεν ακούω μόνο ελληνικά… είναι ανάκατα τα λόγια και δεν βγάζω γρη…
Μα για στάσου… τι γίνεται εδώ; Αυτό το άσπρο κτήριο με τα περίεργα καραγκιοζογραφήματα, τι γράφει; Είχα ακούσει εδώ και καιρό, αν θυμάμαι καλά, θα ήταν το 2004, ότι θα παραδοθεί για του Ολυμπιακούς Αγώνες; Μα τι λέω;… Ξέχασα, για δυο τρία χρόνια φιλοξενούσε άστεγους και ναρκομανείς μου είπαν και καθυστέρησαν να το παραδώσουν γιατί δεν ήθελαν να τους βγάλουν για να μην τους ανησυχήσουν.
Εκείνο το άλλο πως το κατάντησε έτσι; Με όλα αυτά τα ελεεινά και βρώμικα γραφήματα… Γκράφιτι λέει τα λένε τώρα. Το άκουσα αυτό από κάτι παιδιά. Μου θυμίζει περιφερόμενο τσιγγάνικο τσίρκο.
Θα γελάτε και ‘σεις βέβαια τώρα με τα λεγόμενά μου… θα λέτε σίγουρα ότι είμαι ένας ονειροπόλος κήπος του παρελθόντος.
Ναι αλλά ήμουν ένας υπερήφανος και καθαρός κήπος και τώρα κατάντησα να είμαι ένας χώρος που κρύβει όλες τις ντροπές και την βρώμα αυτής της άμοιρης πόλης.
Ποιος είμαι εγώ που σας τα λέω αυτά και που στενάζω μέρα νύχτα με την κατάντια μου; Μα αυτό που κάποτε λέγονταν πνεύμονας πρασίνου και πολύχρωμων λουλουδιών, πνεύμονας καθαρού αέρα για πεζοπορία, αναψυχή και διασκέδαση. Και τώρα… προφανέστατα άντρο ακολασίας και παιδοφιλίας, κέντρο βρωμιάς και διακίνησης φούντας; Όπως την έλεγαν τα παιδιά οι χασικλήδες ή είναι κάτι άλλο αυτό που πάει από χέρι σε χέρι και κάνει τα νέα παιδιά να παραμιλούν στο περπάτημά τους και να τρικλίζουν σαν τα κουρδιστά στρατιωτάκια της εποχής μου.
Μα όχι, τι μπούρδες λέω… ο κόσμος έχει προοδεύσει όπως μου είπε κάποιος περαστικός. Υπάρχουν, με έμφαση μου είπε, καινούρια κατασκευάσματα για να σε κάνουν να πιστεύεις ότι πετάς στα σύννεφα και παίρνοντάς τα θα νοιώσεις ανάταση ψυχής και ευεξία! Θα λύσεις, λέει, με ένα πουφ όλα τα προβλήματά σου αμέσως.
Αλίμονο Έλληνες αν με ένα τέτοιο σκεύασμα φτιάχνεις τη ζωή σου και ξεχνάς τα προβλήματά σου.
Θέλουν να σε φτιάξουν έτσι για να σου επιβάλλουν αυτά που εκείνοι ορίζουν και θέλουν εσύ να κάνεις γι’ αυτούς.
Ξυπνήστε Έλληνες, ανήκετε σε μια μεγάλη φυλή, σε μια χώρα που δεν υπάρχει ενδοξότερη και ομορφότερη σε όλη την υφήλιο.
Η χώρα μας αυτή έχει μεγάλο όνομα και ιστορία που όλοι τη ζηλεύουν.
Μην παρασύρεστε και καταστρέφετε την ζωή σας.
Θα ορθοποδήσει και πάλι η χώρα σύντομα. Πιστέψτε μόνο σ’ αυτήν όσα και αν της κοστολογείτε ότι δεν έπραξε ποτέ για σας.
Σας τα λέει αυτά ένα απλό πάρκο ένας απλός κήπος που θέλει κάποτε να γίνει ξανά «το πεδίο του Άρεως» όπως με έλεγαν κάποτε και να είμαι εφάμιλλο του «Εθνικού» μας κήπου.